سه

بالای اتاق مهمان روی صندلی زهوار در رفتهء عاریه نشسته بودم با توری که جلوی صورتم کشیده بودند. عروس شده بودم! مادرش سه ماه پیش وقتی میان خنزرپنزر های مغازهء کوچک سر کوچه دنبال گل سر میگشتم کنارم ایستاد و... حالا من عروس شده بودم! مادرم نگران بی شوهر ماندنم بود و شوهرم نگران کم بودن جهازم و مادرش نگران که نکند دهانم بوی بد داشته باشد یا کچل باشم و من فکر میکردم امشب زنی میشوم که قرار است ملکهء قصر مردی باشم. اما وقتی در خداحافظی با مادرم اشک ریختم و زیر لب از داماد شنیدم زهرمار انگار چیزی ته قلبم فشرده شد. و شب عروسی و دردی که کشیدم و رویایی که کابوس تلخی بود و دستمالی که دست به دست چرخید و زنانگی شرم آگین و دردناکی که ارمغانش خون بود! باید... نباید... باید... نباید... هیچ چیز عوض نشده بود. قفس تنگ تر شده بود و دردهای شبانه و دستی وحشی که تنم را چنگ میزد و بوی گند عرق و سیگار که تا صبح با تهوع بیدارم نگه میداشت تا حمام کنم و بشویم از بدن زخمی ام. سهم من از زندگی کجا بود؟ سهم من از لذت؟ سهم من از آمیزش؟ سهم من... مادر میگفت هیس حرفی نزنی که فکر کند هرزه ای! و من به تن خسته ام فکر میکردم که تشنه بود و تشنه تر میشد. به پصتانهایم که... نه! دیگر درد نمیخواستم. باید کاری میکردم با وجود همهء باید ها و نباید ها تا از سایه اش پشت در اتاق نترسم...