پنج

وارد حیاط که شد دلم لرزید٬ از شوق بود یا از ترسی که همیشه با آمدنش در دلم خانه میکرد. از حیاط مشترک با همسایه ها گذشت. اتاق ما یکی از چندین اتاقی بود که برای خانواده ای خانه بود٬ و کوچکترینشان. هر روز صدای چرخیدن کلید در قفل را که میشنیدم فکر میکردم یعنی قفس تنگ تر از این هم ممکن هست؟! وتا باز آمدنش فکر میکردم آن خوشبختی که مادر وعده میداد همین بود؟ باید دوستش میداشتم اما مگر میشد دل بست به زندانبانی که دستانش بوی کتک میدادند و هر وقت تنم را میدیدم بغض گلویم را میفشرد. یک بار دیگر چشمان سیاهی را در آینه دیدم و لبهای سرخ خندانی که شاید میخواستند دنیا را باور کنند. کلید که در قفل چرخید چنان با خشم در را به دیوار کوبید که همراه خانه لرزیدم! چرا؟ چرا موهایم دور دستانش پیچیده است؟ زنیکهء...پشت پنجره چه میکردی؟ چرا گوشهء لبم میسوزد؟ برای چه کسی خودت را ساخته ای؟ هزاران ستاره در چشمم درخشید بعد از اینکه پیشانیم به دستگیرهء در خورد. مگر نگفته بودم حق نداری پشت پنجره باشی؟ موهایم هنوز دور دستانش بود اما دردی که در شکمم میپیچید....